Plan zajęć rewalidacji w oparciu o orzeczenie kształcenia specjalnego z zakresu kompetencji polonistycznych
Chcąc przybliżyć temat
rewalidacji na początku należy przypomnieć sobie, co to pojęcie oznacza. Pochodzenia terminu należy szukać w języku
łacińskim, gdzie „re” oznacza „ponownie”, a „validus[1]” to
mocny. Słownik języka polskiego[2]
podaje, że w rozumieniu ogólnym rewalidacja to „przywrócenie prawomocności
jakiemuś postępowaniu prawnemu lub papierowi urzędowemu”. Z kolei w rozumieniu pedagogiki specjalnej rewalidacja jest
oddziaływaniem zmierzającym do przywrócenia pełni sił osobom osłabionym poważną
chorobą lub urazami. Inicjatorem upowszechniania terminu rewalidacja
była Maria Grzegorzewska, twórczyni
polskiej pedagogiki specjalnej. W tradycyjnym ujęciu autorki cele rewalidacji
wiązały się z możliwie dostępnym powrotem do zdrowia poprzez akcję
„kompensowania, korygowania, usprawniania i dynamizowania oraz przygotowania do
udziału w życiu społecznym, kształcenie ogólne i zawodowe wychowanków”[3].
Dobrze opracowany plan zajęć rewalidacyjnych zwiększa
szanse na odniesienie rezultatu pracy. Podstawą jest zapoznanie się z
orzeczeniem uczniów o potrzebie kształcenia specjalnego i wyodrębnienie zaleceń
do pracy. Warto zwrócić uwagę na aspekty indywidualizacji oddziaływań tj. dostosowanie
ich do potrzeb i możliwości dziecka; wczesną diagnozę traktowaną jako najszybsze
stwierdzenie nieprawidłowości zwiększa szanse na udzielenie efektywnej pomocy;
normalizację życia poprzez zastosowanie rozwiązań i środków, które umożliwią
osobie z niepełnosprawnością uczestnictwo w życiu społecznym na równi z
osobami bez niepełnosprawności; wielospecjalistyczność; współpracę z rodzicami;
podmiotowe traktowanie ucznia oraz nastawienie na sprawczość i samodzielność,
wspieranie, a nie wyręczanie[4].
Decydując się na określone metody w pracy
rewalidacyjnej, należy uwzględnić przede wszystkim potrzeby i możliwości ucznia
oraz cele, które chcemy osiągnąć. W przypadku polonistów chcąc usprawniać
kompetencje językowe szczególnie polecam metody analizy i
twórczego naśladowania wzorów; metodę ćwiczeń okazjonalnych; metodę przekładu
intersemiotycznego; metodę norm i instrukcji; metodę praktyki pisarskiej[5].
Jako formę realizacji poszczególnych metod rekomenduję ćwiczenia z zakresu
autoprezentacji; samodzielnego pisania krótkich oraz dłuższych form wypowiedzi;
ćwiczenia słownikowe; ćwiczenia językowe (składniowe, kompozycyjne, redakcyjne, stylistyczne);
ćwiczenia aktywizujące.
Zadaniem
nauczyciela – rewalidanta jest motywowanie ucznia do aktywnego poznawania
rzeczywistości, uczenia się i komunikowania, w tym także do samokształcenia i
samodzielnego docierania do informacji. Kolejno wyposażenie ucznia w
intelektualne narzędzia, a więc w umiejętności poprawnego mówienia, słuchania,
czytania, pisania, rozumowania, odbioru tekstów kultury w tym rozwijanie
słownictwa z różnych kręgów
tematycznych.
Wspomaganie
rozwoju umiejętności sprawnego posługiwania się językiem polskim (świadomego
używania środków językowych dostosowanych do sytuacji i celu wypowiedzi) będzie
stanowiło najcenniejszą z umiejętności
społecznych posiadaną przez ucznia.
[1]
https://pl.glosbe.com/s%C5%82ownik-%C5%82aci%C5%84sko-polski/validus
[dostęp 01.09.2022].
[2] https://sjp.pwn.pl/slowniki/rewalidacja.html
[dostęp 01.09.2022].
[3] M.
Grzegorzewska, Pedagogika specjalna,
Wydawnictwo PIPS, Warszawa 1964, s. 90.
[4] W. Dykcik, Pedagogika specjalna, Wydawnictwo Naukowe
Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, Poznań 1998
[5] A. Dyduchowa, Metody kształcenia sprawności językowej uczniów, Wydawnictwo Naukowe WSP, Kraków 1998, s. 61.
Komentarze
Prześlij komentarz