Plan zajęć rewalidacji w oparciu o orzeczenie kształcenia specjalnego z zakresu kompetencji polonistycznych

 

Chcąc przybliżyć temat rewalidacji na początku należy przypomnieć sobie, co to pojęcie oznacza. Pochodzenia terminu należy szukać w języku łacińskim, gdzie „re” oznacza „ponownie”, a „validus[1]” to mocny. Słownik języka polskiego[2] podaje, że w rozumieniu ogólnym rewalidacja to „przywrócenie prawomocności jakiemuś postępowaniu prawnemu lub papierowi urzędowemu”.  Z kolei w rozumieniu pedagogiki specjalnej rewalidacja jest oddziaływaniem zmierzającym do przywrócenia pełni sił osobom osłabionym poważną chorobą lub urazami. Inicjatorem upowszechniania terminu rewalidacja była Maria Grzegorzewska, twórczyni polskiej pedagogiki specjalnej. W tradycyjnym ujęciu autorki cele rewalidacji wiązały się z możliwie dostępnym powrotem do zdrowia poprzez akcję „kompensowania, korygowania, usprawniania i dynamizowania oraz przygotowania do udziału w życiu społecznym, kształcenie ogólne i zawodowe wychowanków”[3].

            Dobrze opracowany plan zajęć rewalidacyjnych zwiększa szanse na odniesienie rezultatu pracy. Podstawą jest zapoznanie się z orzeczeniem uczniów o potrzebie kształcenia specjalnego i wyodrębnienie zaleceń do pracy. Warto zwrócić uwagę na aspekty indywidualizacji oddziaływań tj. dostosowanie ich do potrzeb i możliwości dziecka; wczesną diagnozę traktowaną jako najszybsze stwierdzenie nieprawidłowości zwiększa szanse na udzielenie efektywnej pomocy; normalizację życia poprzez zastosowanie rozwiązań i środków, które umożliwią osobie z niepełnosprawnością uczestnictwo w życiu społecznym na równi z osobami bez niepełnosprawności; wielospecjalistyczność; współpracę z rodzicami; podmiotowe traktowanie ucznia oraz nastawienie na sprawczość i samodzielność, wspieranie, a nie wyręczanie[4].

Decydując się na określone metody w pracy rewalidacyjnej, należy uwzględnić przede wszystkim potrzeby i możliwości ucznia oraz cele, które chcemy osiągnąć. W przypadku polonistów chcąc usprawniać kompetencje językowe szczególnie polecam metody analizy i twórczego naśladowania wzorów; metodę ćwiczeń okazjonalnych; metodę przekładu intersemiotycznego; metodę norm i instrukcji; metodę praktyki pisarskiej[5]. Jako formę realizacji poszczególnych metod rekomenduję ćwiczenia z zakresu autoprezentacji; samodzielnego pisania krótkich oraz dłuższych form wypowiedzi; ćwiczenia słownikowe; ćwiczenia językowe (składniowe, kompozycyjne, redakcyjne, stylistyczne); ćwiczenia aktywizujące.

Zadaniem nauczyciela – rewalidanta jest motywowanie ucznia do aktywnego poznawania rzeczywistości, uczenia się i komunikowania, w tym także do samokształcenia i samodzielnego docierania do informacji. Kolejno wyposażenie ucznia w intelektualne narzędzia, a więc w umiejętności poprawnego mówienia, słuchania, czytania, pisania, rozumowania, odbioru tekstów kultury w tym rozwijanie słownictwa  z różnych kręgów tematycznych.

Wspomaganie rozwoju umiejętności sprawnego posługiwania się językiem polskim (świadomego używania środków językowych dostosowanych do sytuacji i celu wypowiedzi) będzie stanowiło najcenniejszą    z umiejętności społecznych posiadaną przez ucznia.





[3] M. Grzegorzewska, Pedagogika specjalna, Wydawnictwo PIPS, Warszawa 1964, s. 90.

[4] W. Dykcik, Pedagogika specjalna, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, Poznań 1998

[5] A. Dyduchowa, Metody kształcenia sprawności językowej uczniów, Wydawnictwo Naukowe WSP, Kraków 1998, s. 61.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Zapukał na czas....

Baśń na dobranoc

Friend zone